کشت زعفران بعد از اسلام

نخستین گزارش‌ها از کشت زعفران در ایران در دوره اسلامی به قرن نهم و دهم هجری قمری برمی‌گردد که بر این اساس می‌توان قلمرو وسیعی از شرق به غرب و از جنوب شرق تا شمال غرب ایران را به عنوان مناطق کشت زعفران در نظر گرفت.

مثلاً در شمال شرقی ایران در ورارود، اطراف ترمذ; در شرق در قهستان، قاین، بیرجند و تربت حیدریه. در جنوب شرقی شهرستان دغاش از اراضی زمین‌آور سیستان.

در مناطق مرکزی در همدان، نهاوند، قم، ری و اصفهان؛ در غرب و شمال غرب زعفران پوشال در سلطانیه، تبریز و باکو؛ و در جنوب در گور (فیروزآباد)، استهبانات و شیراز.

همچنین روستاهای زیادی در مناطق مختلف ایران با مشتقات کلمه زعفران در زبان فارسی مانند زعفران، زعفرانی و زعفرانیه نام گذاری شده اند که نشان دهنده گستره وسیع کشت و تولید زعفران در سراسر ایران است.

اما طبق شواهد موجود، دامنه کشت و تولید زعفران از اواخر قرن نوزدهم میلادی زعفران دسته دختر پیچ به تدریج کاهش یافت، به طوری که از دوره قاجاریه کشت آن به شهرهای خراسان محدود شد.

کشت زعفران:

زعفران در اکثر مناطق گرم و سرد کاشته می شود، اما در آب و هوای سرد محصول بهتری دارد. زمان کاشت در تابستان است.

پس از شخم زدن زمین با بیل، بذرها را پهن کرده و با خاک می پوشانند. زمین تا 40 روز زعفران ریحان نباید آبیاری شود. در سال اول، محصول گل کمی می دهد.

گیاه زعفران بین 3 تا 5 سال در یک زمین زندگی می کند. موش ها آفات اصلی زعفران هستند و وقتی برگ ها زرد می شوند، مشخص است که ریشه آن در زیر زمین خورده شده است.

فاصله کاشت پیاز زعفران از یکدیگر زعفران سحرخیز یک دهانه (حدود 22.5 سانتی متر) می باشد.

بهترین زمان برای برداشت گل زعفران صبح زود است که گل جوانه می زند. سر جوانه را مستقیم نگه می دارند و انتهای آن را از پیاز بیرون می آورند.